Kort nadat hij weg is ben ik klaar. Met mijn iPod en een kopje koffie ga ik buiten zitten. Het is een mooie ochtend. Hoe laat word ik opgehaald, door wie? En komt diegene met de motor of een tricycle? Eén groot vraagteken. Maakt het iets uit? Ik vertrouw op Eric.
Een paar jaar geleden had ik van te voren precies willen weten hoe en wat. Ik zou onrustig zijn, ‘Vergeten ze mij niet?’ Ik zou Eric bellen ‘Er is hier nog niemand!’ en voelen de dingen niet onder controle te hebben. Deze drang naar controle zie ik ook bij veel toeristen hier.
Ik heb mijn rationaliteit wat durven loslaten. De omgeving krijgt vat op mij en ik ervaar nu meer overgave en rust.
