vertelde een kennis. ‘Bij hem is een ICD-kastje (inwendige defibrillator) geplaatst. De arts had hem verteld dat hij zijn arm niet mocht belasten en optillen, dat zou complicaties kunnen opleveren met de leads, de draden die vanuit de ICD naar het hart lopen.
‘Dat niet bewegen hoeft in de praktijk maar 6 weken, daarna is het risico op die complicatie nihil’, vertelde de kennis mij; hij had zelf ook zo’n operatie ondergaan. ‘Toen ik de man dat vertelde, werd hij stil.’
‘Dat had hij van de arts niet begrepen. De man zelf was er ook nooit op teruggekomen. Het was bij de arts ook nooit ter sprake gekomen dat hij een klein kind had.’
Hoe kan het dat technologie die kan helpen, vaak als een techniek wordt aangebracht? En dat daarbij minder aandacht is voor iemands persoonlijke omstandigheden en manieren van doen, zodat die zich er ook echt mee geholpen kan voelen?
