Vrijwel niets geprakt of gepureerd, alles gewoon in grote stukken. Makkelijk vast te pakken en het stuk groente of fruit is herkenbaar.
Nu bijna een jaar later eet ze van alles en nog wat. Iets wat ze niet kent wordt eerst van alle kanten bekeken, voorzichtig geproefd en na goedkeuring gaat het naar binnen. Stukjes speelgoed of andere dingen die ze op de grond vindt gaan wel haar mond in maar slikt ze eigenlijk nooit door.
Rond Nica liggen altijd allerlei stukjes eten verspreid. Soms irriteert mij dat. Zoals vanmorgen. Met een bepaalde hap rijst was blijkbaar ‘iets’ en al spetterend en tuffend kwam de hele hap naar buiten. “Nica nee!” zeg ik en tegelijkertijd realiseer ik me dat wanneer ik haar op zulke momenten ‘straf’, ik haar waarschijnlijk stukje bij beetje afleer naar haar gevoel te luisteren.
