Het is avond. We zijn nog even bij Eric’s schoonzus op het boekingskantoor. Ze heeft ergens een zakje met een Filippijnse snack gekocht: Sticky Rice, mooi verpakt en gekookt in bananenbladeren.
Ik open gretig één pakketje, lekker! Direct bij de eerste hap denk ik ‘Mmm, vreemde smaak…’ In mijn achterhoofd hoor ik een stemmetje ‘niet opeten!’ Toch neem ik nog wat happen, vouw dan de bladeren weer dicht en gooi het geheel in de prullenbak alsof mijn snack op was.
Een paar uur later bekoop ik die happen en hang ik boven de emmer. Waarom luisterde ik wederom niet naar mijn gevoel bij die eerste hap? Ja, ik weet het antwoord wel… Mijn drang om niemand te beledigingen, een belangrijke sociale norm hier in de Filippijnen, is sterker dan het luisteren naar mijn eigen gevoel.
