Talloze mensen zouden dit gaan zien. Er waren miljoenen mee gemoeid. Dit was het moment van de waarheid. Maanden van productontwikkeling waren eroverheen gegaan.
Ze had alles uit de kast getrokken voor deze lasagne. Glutenvrij, zuivelvrij, vegetarisch.
De journalist nam een hap. Maar alles wat lasagne lekker maakt, zat er niet in. De smeltende pittige kaas, het gehakttomatenmengsel, de bite van pasta zoals alleen goede pasta heeft, de béchamelsaus die alles met elkaar verbond. Het gezicht van de Britse journalist sprak boekdelen.
Zoals het Britten betaamt bleef ze hoffelijk. Ze kraakte het nieuwe product niet af, maar prees de traditionele variant (ondanks dat het een magnetronmaaltijd was), de hemel in. Maar haar boodschap was duidelijk: hoe open sta je in de wereld? Kun je gewoon accepteren dat je óf echte lasagne eet, of anders gewoon niet?
