Al gauw worden leidinggevenden geselecteerd op een oriëntatie die erbij past: zelfreferentieel-rationeel. Die selecteren op hun beurt mensen met zo’n zelfde oriëntatie. Na tien, vijftien jaar zit de organisatie er vol mee. Ze raken vooral met zichzelf en elkaar bezig. Er is steeds minder aandacht voor het persoonlijke en eigene van mensen in de buitenwereld, wat vooral de zorgsector in crisis brengt. Steeds minder aandacht voor omstandigheden en omgevingen waarin mensen kunnen evolueren en leren, wat onderwijs in de kern raakt.
Na twee decennia zie je dat zulke organisaties zich de wereld om hen heen alleen nog maar kunnen voorstellen als een door hen bedacht model en dat ze alle betekenis in geld uitdrukken. Mensen voor wie zo’n organisaties ooit bedoeld was, moeten zich naar hun model gedragen. Daar is een lawine van wetten en regels voor nodig, en instellingen die de regels opstellen en handhaven. De publieke en semipublieke sector wordt een energievretende factor in het dagelijks leven die mensen toekomstperspectief ontneemt.