gaf onze conrector van de middelbare school ons mee, begin jaren 90. Hij gaf het vak Engels en hing blijkbaar Thatcher aan. Het was een Engels woord, maar stond ook voor een claim op een ideologische overwinning. We vroegen ons af wat hij nou eigenlijk bedoelde. Hij zag het als afscheid van romantische en utopische denkbeelden en een tijd waarin alle ruimte zou zijn voor de ratio, de vrije markt en het democratische model.
Twintig jaar later toont het neoliberalisme scheuren, zoals het communisme dat in de jaren 80 meemaakte. Regelmatig vraag ik me af wat mijn generatie en deze tijdgeest nu echt kenmerkt. No nonsense komt daar niet direct bij op als ik langs de tv-zenders zap.
Wel dat wij de generatie zijn die ervoor kan zorgen dat onze kinderen perspectief kunnen hebben wanneer er echt afscheid genomen kan worden van de ideologieën die in Koude Oorlog en haar nasleep dogma’s werden.
