Ronald Coase ontwikkelde in de jaren dertig de stelling dat organisaties alleen bestaansrecht hebben als ze de kosten om tot een transactie te komen lager weten te houden dan een open samenwerkingsverband van mensen in de samenleving. Hij kreeg er de Nobelprijs economie voor.
Inmiddels kunnen mensen in de samenleving elkaar heel snel en gemakkelijk vinden, kunnen heel gericht en efficiënt hun acties coördineren. Dat zouden organisaties tegen nog lagere transactiekosten moeten doen. Dat is een vrijwel onmogelijke opgave. Met name (semi-)publieke organisaties die dienstverlenend zijn worden erdoor in hun kern geraakt.
Er ontstaat een totaal nieuwe infrastructuur waarin mensen aan de voet van de samenleving samen doen wat vroeger publieke en semipublieke organisaties deden. Neoliberalisme zal in die omstandigheden in elkaar zakken. Organisaties zullen zich daar tegen verzetten. Hoe ziet dat eruit?
