Ronald Coase ontwikkelde in de jaren dertig de stelling dat organisaties alleen bestaansrecht hebben als ze de kosten om tot een transactie te komen lager weten te houden dan een open samenwerkingsverband van mensen in de samenleving. Hij kreeg er de Nobelprijs economie voor.
Inmiddels kunnen mensen in de samenleving elkaar heel snel en gemakkelijk vinden, kunnen heel gericht en efficiënt hun acties coördineren. Dat zouden organisaties tegen nog lagere transactiekosten moeten doen. Dat is een vrijwel onmogelijke opgave. Met name (semi-)publieke organisaties die dienstverlenend zijn worden erdoor in hun kern geraakt.
Er ontstaat een totaal nieuwe infrastructuur waarin mensen aan de voet van de samenleving samen doen wat vroeger publieke en semipublieke organisaties deden. Neoliberalisme zal in die omstandigheden in elkaar zakken. Organisaties zullen zich daar tegen verzetten. Hoe ziet dat eruit?
[wysija_form id=”2″]Nieuwe #aardnootjes verschijnen ook via Twitter!
Hoe ziet dat verzet eruit? Een voorbeeld ervan lijkt me de opmerking van ECB baas Draghi een week terug dat banken zich ten onrechte bekkagen over lage rente ten gevolge van het draaien van de digitale geldpers van de ECB. Het werkelijke probleem is volgens Draghi dat er in Europa te veel banken zijn en daarmee te veel concurrentie om burgers en bedrijven een hogere prijs te laten betalen. De vorm van verzet is: schaal vergroten, opdat oligopolistische macht ontwikkeld wordt. Zeg maar totalitair communisme met een zelfrefertieel-rationele grondslag ipv een rationeel-social ondergrond. .