Een alarm begon te piepen en net buiten Brussel stopte de rit op de vluchtstrook. De buschauffeur begon te bellen. ‘Maar meneer en die mensen dan? Ik kan ze toch niet laten wachten? Ik had al maanden geleden aangegeven dat ik rijd in een museumstuk. Dit valt niet te repareren.’
Er zou iemand komen met een bahco, het goedkoopste alternatief. Het mocht niet baten.
‘Ok, Im so so sorry we have to wait for another bus,’ zei de hevig zwetende chauffeur. Ondertussen belde hij zijn baas: ‘Ja maar, je weet dat mijn vrouw ernstig ziek is. Ik moet morgenochtend weer terug zijn.’
De passagiers reageerden gelaten en gingen in de zon op de vangrail zitten. Na 2 uur kregen ze een smsje dat de bus ‘already on his way’ was. Na 3,5 uur wachten werd de bus weggesleept en kwam een andere bus. De passagiers kregen een kortingsbon, die een maand geldig was.
