Yvon Jaspers zit bij een boerin in de tractor; ze rijden op een akker. Dronebeelden tonen de eindeloze rechte sporen die ze heen en weer over de akker trekken.
“En dat dan daaagen achter elkaar.”
“Ja, je moet er tegen kunnen om elke dag hetzelfde te doen.”
“Dat lijkt me zo saai! Wat is er zo mooi aan? Waarom maakt dit je nou gelukkig?”
“Ik ben er mee opgegroeid, ‘t is alles bij elkaar. Op de trekker zitten, op het land bezig zijn, als ik dan kijk en ik zie de meeuwen zo lopen, dat het land weer een klein beetje opdroogt, dat je ziet dat het voorjaar er weer aan komt… je krijgt de seizoenen heel erg mee, hè, dus het is eigenlijk alles.”
De boerin tovert een glimlach op mijn gezicht. Het is er nog en het bestaat. ’t Is hoe je ernaar kijkt.
