Mijn kapper heeft zijn zaak al jaren terug gesloten. Hij knipt bij je thuis als hij je mag. En als vrijwilliger knipt hij haren in een verzorgingshuis. Intussen doet hij er allerlei klussen, want hij ziet wat mensen tekort komen.
Hij vertelde me vanmorgen vroeg:
Een echtpaar woonde in het verzorgingshuis. De vrouw werd door een attaque geveld en moest elders in een verpleeghuis worden opgenomen. Haar man bleef achter. Hij kreeg een hersentumor en heeft hooguit nog een tiental dagen voor zich. Hij vroeg in het verpleeghuis waar zijn vrouw lag of hij die tijd in een bed naast het hare kon doorbrengen. Ze was voldoende opgeknapt om hun samenzijn bewust te ervaren. Dat kon niet. Er was geen plaats, geld en capaciteit voor.
Ik voelde zijn woede. “Zo menselijk is onze zorg geworden…. “ Hij huilde terwijl hij het vertelde. Hij vroeg wat hij er nog aan kon doen… Wie heeft een antwoord?
