Kabinet Lubbers-I, begin jaren 80, wilde overheidsuitgaven onder controle krijgen. Voor die tijd gingen we ervan uit dat kosten voor onderwijs, landbouw of gezondheidszorg op een of andere manier werden terugverdiend omdat ze maatschappelijke omstandigheden verbeterden en de economie stimuleerden.
Na Lubbers-I kwam in alle organisaties op dat investeringen alleen verantwoord zijn als ze geld opleveren. Dan moet research tot expliciteerbare opbrengst leiden en zullen kosten vaak omlaag moeten om een activiteit vol te houden. In de media en bij overheden werd de route: maak een model dat plannen mogelijk maakt en zeg dat het de realiteit weergeeft. Die gedraagt zich immers naar wat je beweert.
De media hebben inmiddels een week van de stress, klimaat, opvoeding, enz. Het leidt tot minder pieken en dalen in de bezetting en dus tot minder kosten. Jammer is wel dat het nieuwe en opmerkelijke in zo’n thema dat net voor of na die week gebeurt geen aandacht krijgt. Zullen we het arrogant simplisme noemen?
