Een kennis van me werkt als specialist in een ziekenhuis.
Laatst vroeg ik hoe de onderhandelingen met zorgverzekeraars verlopen.
Hij antwoordde: “Tamelijk eenvoudig. Ze bekijken hoeveel verzekerden in mijn ‘verzorgingsgebied’ wonen, wat de populatiekenmerken ervan zijn en daaruit volgt een jaarbudget.”
“Komt de inhoud van wat jullie doen ook ergens in beeld?”, vroeg ik hem.
“Welnee, dat interesseert ze totaal niet. Of beter gezegd, daar hebben ze geen enkel belang bij, integendeel.”
“Hoezo?”, vroeg ik door.
“In het ziekenhuis loopt geld en wat ik doe ook langs elkaar. Alle diagnosebehandelcombinaties (DBC’s) hebben ongeveer hetzelfde tarief, zo’n € 500,-. Weet je waarom dat is?”
“Geen flauw idee”, zei ik.
“Nou, dat is simpel. Patiënten hebben een eigen risico van € 385,-. Veelal komen ze niet in een jaar voor alles tegelijk in een ziekenhuis, maar dan voor ogen, dan voor oren, dan voor een nieuwe heup. Het is in het belang van de zorgverzekeraar dat het eigen risico zo veel mogelijk wordt aangesproken, vandaar.”
Toen ik hem lichtelijk verbijsterd aankeek, sloot hij af met: “DBC’s, weet je hoe ze die tegenwoordig noemen? DOT’s, Diagnose Behandelcombinaties Onderweg naar Transparantie.” Hij begon hard te lachen.
