Een mannenstem kondigt de ‘liebe Kinder’ aan dat het Sandmännchen ‘wieder da’ is en hij wenst de kinderen een goede nacht. “Und jetzt swussj, swussj: in das Bettchen!” De luidsprekers staan in alle windrichtingen opgesteld; de kinderen in het naastliggende dorp kunnen ook weten dat het bedtijd is.
En wat voor kinderen goed is, is ook goed voor volwassenen. De stem besluit: “An unsere erwachsene Gäste teilen wir mit, daβ in einer Stunde die Nachtruhe beginnt. Gute Nacht, Nacht, Nacht!”
De komende weken zal ik dit iedere avond horen en ik zie dat het vrij snel ook echt rustig wordt op de camping.
Maar hoe kan het dat ik net als twee jaar geleden die onweerstaanbare neiging voel om over een uur of wat de camping over te gaan, gewapend met een pan en een lepel?
