Het bleek een hel. Wie aankwam met een bootje werd de weg naar een opvangkamp gewezen door vrijwilligers met een busje. Dat was er alleen voor vrouwen en kleine kinderen. Vaders protesteerden uit angst hen niet meer terug te zien. Het opvangkamp mocht die naam niet hebben: geen beschutting, geen toiletten, geen eten en geen water. Veel moeders met kinderen zonder vader, veel jongeren alleen op de vlucht. Nu zijn er hekken om opvangkampen geplaatst en werden vluchtelingen gevangenen.
UNHCR, Artsen zonder Grenzen, andere hulporganisaties trekken zich terug uit protest tegen grove schending van mensenrechten. Europese politici in nood blijken net zo weinig op te hebben met internationaal recht als degenen tegen wie zij het vingertje opstaken. Duidelijk wordt dat recht niet een beschaving in nood kan dragen. Beschaving is verbonden met het hart, niet met het hoofd.
