Ze stuurden een enquête rond en gingen met de inwoners in gesprek. Uit de vragen bleek dat zij vonden dat ze al wisten wat er speelde en welke problemen er aangepakt moesten worden. De inwoners konden daar commentaar op geven en de gemeente beloofde naar hen te luisteren.
Ik zei hem dat dit contextgericht was: “Dat ziet eruit als: je houdt rekening met de inwoners maar jij weet de oplossing en wat er moet gebeuren. Je kunt blijven uitgaan van wat jij in je hoofd hebt. Als je contextgedreven werkt gaat dat niet zo. Je zoekt dan de context van die ander uit en aan welke invloeden die context blootstaat. Je reikt aan wat bij zijn of haar context, problemen en mogelijkheden past en kijkt of een proces op gang komt waarin de inwoner z’n problemen de baas wordt. Daar help je zo nodig bij.”
“Ik kan dan niet meer uitgaan van wat ik zelf vind”, zei hij. “Dat is verdomd lastig, te lastig.”
