De zon schijnt. Na 8 maanden Filippijnen is het heerlijk om op zo’n mooie morgen hier weer even te zijn! We kijken volop om ons heen. Iemand loopt ons tegemoet. Nica zwaait. Geen reactie. We komen nog iemand tegen, en nog iemand en bij vrijwel elke persoon merk ik dat m’n zonnige stemming een beetje verdwijnt.
Wanneer een ‘medewandelwagenwandelaar’ en wij om elkaar heen moeten manoeuvreren om tussen 2 paaltjes door te kunnen wordt enige vorm van contact door deze mevrouw compleet gemeden terwijl we elkaar bijna aanraken! Geen oogcontact, geen glimlachje, geen ‘hallo’, niets… Het lijkt zelfs of ze ons überhaupt niet ziet.
Na een tijd in de Filippijnen is dit weer even wennen. Maar ik blijf rondkijken en geniet ervan als het op straat in Leiden toch ook tot een contactmomentje komt.
