Onze man in Teheran. Ik raakte onder de indruk van zijn moed en die van veel mensen daar. Thomas vroeg zich af of hij in Iran zou blijven, of het ooit goed zou worden. Aan het eind van de uitzending zag je een oude man die licht voorovergebogen liep. Hij draaide zich plots om, kreeg Erdbrink en collega’s in de gaten en ging zingen. Hij hield op, glimlachte, groette, draaide zich om en liep verder. Je wist niet wat hij had gezongen, maar het ontroerde en inspireerde. De man liet je een sfeer proeven waarvoor Thomas wilde blijven.
Ik vraag me af wat er in ons land is gebeurd dat ouderen zo vaak niet meer hun wijsheid en geschiedenis uiten om anderen te inspireren. Veel ouderen zijn zo bezig met genieten en consumeren dat ze niet meer toekomen aan wat aan samenleven betekenis geeft. Je gunt hen een verblijf in Iran om als oudere te leren leven.
