“Toch is het zo,” vervolgde hij.
“U moet pijn hebben. U heeft ook morfine voorgeschreven gekregen”, bracht de verpleegkundige uit. “Ik wil geen morfine, want ik heb geen pijn.”
“Ik wil u toch de morfine geven.”
“Daar komt niets van in, ik wil geen morfine, het is niet nodig.”
Deze discussie herhaalde zich drie maal de volgende dagen. Uiteindelijk speelde hij het via de arts. Hij vertelde hem dat hij geen pijn had. De morfine werd geschrapt.
Dit ziekenhuis wil de patiënt centraal stellen. Hoe kan het dan dat de patiënt zelf zoveel moeite moet doen om behandeld te worden op een manier die bij hem past?
