De conductrice controleerde onze kaarten. Nadat ze mijn kaart uit haar scanapparaat haalde, keek ze mij aan en zei dat ik een nieuwe kaart moest aanvragen, omdat mijn foto was versleten. Ik bewaar de kaart in een hoesje maar hij ziet er inderdaad niet meer uit.
“Meneer, sommige collega’s beboeten u hiervoor, ik niet, maar u moet wel een nieuwe kaart aanvragen.”
Ik antwoordde dat ik dit merkwaardig vond. Het systeem zou iedereen toch gewoon een goede kaart moeten leveren: “Dus de NS levert mij een kaart die niet voldoende slijtvast is en ik word aan het werk gezet om dat te repareren op straffe van een boete?” (Vervanging kost me 11,-; de eerste aanschaf 7,50). De conductrice reageerde niet meer.
Mijn geliefde zei: “Waarom moet je daarover zeuren, je weet toch dat het zo werkt?” Ik zei niets en dacht ‘ze’ hebben het voor elkaar. Het is intussen normaal dat wij er zijn voor het systeem in plaats van andersom.
Nieuwe #Aardnootjes verschijnen ook via Twitter.
Hé Leo, waarom neem je niet gewoon een trein van de concurrent?
Nog iets, Leo, jij bent kennelijk een doorgewinterde treinreiziger, met een foto op je OV-chipkaart, maar ik niet. Laatst moest ik naar Amsterdam. De OV-chipkaart die ik had bleek verlopen. God weet waarom, hij was zeker niet versleten. Ik moest een formulier downloaden en de kaart voldoende gefrankeerd opsturen om het saldo terug te krijgen. Hoeveel is daar mis mee?
– De NS of het OV of wie er tegenwoordig ook over gaat, automatiseert al het werk dat leidt tot haar eigen inkomsten, terwijl ik op internet moet uitvinden dat ik een postzegel moet kopen,
– ik heb 7,50 voor die kaart betaald, dus ook al heb ik er geen pinda aan, het is mijn kaart.
– het was een anonieme kaart, maar als ik mijn geld terug wil moet ik mijn gegevens invullen,
– ik moet weer 7,50 betalen voor een nieuwe kaart.
Op de bewuste zaterdag reis ik naar Utrecht met de bus. Aangezien die te laat is kom ik te laat aan en wil snel door de poortjes. Mijn spiksplinter nieuwe kaart met 50 euro saldo weigert dienst. De mevrouw van de infobalie scant mijn kaart en constateert dat ik het product ‘treinreizen’ niet heb geactiveerd.
‘Hè? Nou, doet u maar snel dan. Onbegrijpelijk!’
‘Sorry, maar dat kan ik niet, u kunt het daar bij de automaat doen of anders in de OV Ticket en Service winkel’.
Ik naar de automaat, hoe moeilijk kan het zijn? Misschien was ik wat gehaast, maar ik kwam er niet uit. Nergens in het menu een knop ‘kaart activeren’ en nergens ook maar iets van een hint waar het onder zou kunnen zitten. Dus ik besluit om toch maar het kantoortje binnen te lopen waar behulpzame medewerkers van de NS zitten. Twee medewerkers deden niets, een was er bezig, twee reizigers stonden te wachten. Voordat ik kon aansluiten moest ik ook een nummertje trekken. Helaas ook die puzzel kon ik als informaticus en ontwikkelaar van web applicaties niet oplossen. Kennelijk heb ik een andere intuïtie, want met die van mij kon ik mijn vraag niet vinden, ook niet in de submenu’s. (Ja, het nummersysteem had submenu’s). Ik koos een willekeurig kaartje.
Toen die ene mevrouw alle klanten had weggewerkt was ik aan de beurt. Ze drukte op de knop, maar mijn nummer kwam niet op. Ze keek me vermoeid aan en drukte nog een keer. Volkeren der aarde juicht, daar was mijn nummer. Natuurlijk vroeg ik waarom ik in vredesnaam mijn kaart moest activeren voor wat in mijn optiek de enige reden van aanschaf is?
‘Omdat u moet bepalen of u eerste of tweede klas wilt reizen.’
‘Dat weet ik niet, dat wisselt nog wel eens.’
‘U moet kiezen.’
Toen ik op het perron kwam stond mijn trein er nog. Ik stapte verheugd in en werd er weer uitgegooid: ‘Deze trein rijdt niet.’
Hoezo ‘system on’? System down!